Matka Zmienia Klimat

Jakoś nigdy nie lubiłam jeździć autem, ale pojawiało się sporo wymówek, dla których nie dało się po prostu inaczej…  Jednak zagryzłam zęby i postanowiłam – co najmniej dwa razy mniej samochodu w tygodniu, jakoś dam radę. I wiecie co? Obecnie używam auto co najmniej 4 razy rzadziej, ale przyznam, że lekko nie jest.  Stopień poświęcenia oceniam na 8/10, dla niektórych może nawet 10/10. Ale satysfakcja jest nie do opisania! Zaraz po wyeliminowaniu plastikowych foliówek i butelek na napoje postanowiłam zająć się moim poziomem emisji CO2. Zaczęłam od największego namacalnego źródła, czyli auta. Aż się przeraziłam, jak często towarzyszy mi ono w codziennym przemieszczaniu się pomiędzy różnymi punktami. Nie macie wrażenia, że niektórzy już nie potrafią inaczej niż samochodem? I mają wiele na swoje usprawiedliwienie. Ja też tak miałam… Jestem mamą 3 małych dzieci, każde z nich jest w innym przedszkolu/żłobku w promieniu kilku kilometrów od domu, do pracy jeżdżę na drugi koniec Wro

To było jedno z moich pierwszych postanowień - rezygnuję z plastikowych butelek i tych malutkich woreczków w sklepach spożywczych (o dużych reklamówkach już nawet nie wspominam). I wiecie co? Okazało się to dziecinnie proste.  Według mnie wystarczy tylko chcieć, poświęcenie w tym miejscu jest na poziomie, który oceniam na jakieś 2/10, zresztą potem wchodzi w krew. A co takiego zrobiłam? FOLIOWE WORECZKI - obiecałam sobie, że od dziś w żadnym sklepie nie wezmę ani jednej malutkiej reklamóweczki na owoce, warzywa, ani tym bardziej dużej torby foliowej na zakupy - zaopatrzyłam się w torbę z materiału, a dokładnie dwie, żeby zawsze się zmieścić ze wszystkim (w sumie miałam je wcześniej, bo trochę świadoma byłam, ale nie zawsze je zabierałam na zakupy - teraz mam je złożone w torebce) - zaopatrzyłam się w materiałowe (np. lniane) woreczki na kupowane luzem warzywa, owoce, czy też pieczywo. Polecam do tego celu wykorzystać niepotrzebne firanki, obrusy, prześci

Do niedawna, kiedy słyszałam o zagrożeniu katastrofą klimatyczną, myślałam, że mnie to nie dotyczy. I tak pewnie już dawno nie będę żyła albo przynajmniej będę bardzo stara. Poza tym wizja ta wydawała się nierealna, rodem z filmów sci-fiction... Ale życie jest bardzo przewrotne... Okazuje się, że taki los czeka najprawdopodobniej moje dzieci i to w najlepszym momencie ich życia, kiedy będą wchodzić w dorosłość. Przynajmniej tak mówią naukowcy i eksperci w  raporcie po szczycie klimatycznym . Lęk o ich przyszłość od jakiegoś czasu spędza mi sen z powiek. Ale jak każda matka, która boi się o swoje dzieci, wykorzystuję go do działania. Wierzę, że mogę coś zmienić, a na pewno nie mogę czekać bezczynnie, bo zwariuję:):):) Obiecałam sobie dwie rzeczy. Po pierwsze działać, a po drugie inspirować innych do działania, pokazać, że można, że warto, że to nie jest wcale takie trudne.  Zdaję sobie sprawę, że najważniejsze zmiany to te o zasięgu globalnym, po stronie rządów, organiz